And Just Like That seizoen 3

Het derde seizoen van de SATC-reboot And Just Like That is in volle gang. Elke donderdagavond wordt er een nieuwe aflevering gelanceerd op HBO Max. De serie is enorm populair, maar een groot deel van de kijkers (trouwe SATC-fans) is hate-watcher. In the Writers Room Podcast vertelden de schrijvers van AJLT dat zij niet geloven in hate-watching. Als je een serie kijkt, dan doe je dat omdat je dat leuk vindt. Ze hebben een punt: guilty pleasures geven nog steeds plezier. Waarom kijk ik eigenlijk?

Op Reddit verzamelen de hate-watchers van de show zich, en als je de threads leest kun je je afvragen waarom deze mensen kijken. Het lijkt niet alsof het hen plezier oplevert. Ik vermoed dat ze kijken omdat het een lekker gevoel geeft om daarna samen te komen en alles af te kraken (een beetje zoals het voelt om over iemand te roddelen). Ik ben geen hate-watcher. Al vind ik de serie niet bijster goed, ik kijk niet omdat ik de show wil afkraken. Ik ben gehecht geraakt aan de karakters uit Sex And The City en benieuwd hoe de serie zich verder gaat ontwikkelen.

Het blijft me fascineren dat showrunner Michael Patrick King ooit zijn vinger aan de pols had en nu de plank totaal misslaat. SATC was ondanks het fantasie-leven van Carrie - die heel veel vrije tijd had om met haar vriendinnen af te spreken en een dure levensstijl kon betalen van één column per week - herkenbaar. De relatie- en vriendschapsperikelen van vrouwen van in de dertig zonder kinderen was vermakelijk om naar te kijken en iets waar veel vrouwen zich in konden herkennen. Het klinkt misschien overdreven, maar de serie is echt belangrijk voor me geweest toen ik opgroeide als tiener. Het voelde alsof ik vier oudere, glamorous zussen had die me leerden over seks en relaties.

Barbie's

De serie nu is verre van herkenbaar. Carrie is een weduwe met miljoenen dollars die zich vooral bezig houdt met materialistische zaken. Ze loopt in haar belachelijk grote huis in Gramercy Park rond op haar hoge hakken, in haar designer kleren, en maakt zich druk over een eettafel. Het is alsof Michael Patrick King een groot poppenhuis voor zijn Barbie heeft gebouwd. Echt - het voelt alsof je kijkt naar een volwassen man die met zijn Barbie’s aan het spelen is.

De Carrie uit SATC was rommelig. Dat maakte haar een karakter waar je je in kon herkennen. Ze was verre van perfect. “I will never be the woman with the perfect hair, who can wear white and not spill on it.” zegt ze over zichzelf in de serie. En nu, twintig jaar later, is ze de vrouw geworden wiens haar altijd perfect zit.

Michael Patrick King is niet de enige maker die zijn scherpe blik en visie verloren heeft met de jaren. Zo was er een paar jaar geleden de film Many Saints Of Newark van Sopranos-maker David Chase. Een film waar mijn vriend en ik enorm naar uitkeken. Chase' genialiteit heeft met de jaren mythische proporties gekregen en The Sopranos wordt door velen gezien als de beste tv-serie ooit. Maar de film viel enorm tegen. De toon was totaal anders dan die van de serie en hij zat vol met goedkope tropes. Kwam dit echt uit hetzelfde brein?

Geef Carrie een plot

In The Writers Room Podcast bespreken de schrijvers – onder wie Michael Patrick King – iedere week het schrijfproces van de laatste aflevering. Fascinerend om te horen hoe bepaalde ideeën tot stand komen. Vaak klinkt King echt gedesillusioneerd en heeft hij geen idee hoe zijn scènes overkomen. De serie wordt gered door de acteurs, die gelukkig entertaining genoeg zijn om naar te kijken. En ja, er zitten heus grappige dialogen en emotionele momenten in, maar vaak blijf ik met een hoop vraagtekens zitten.

Mijn grootste kritiek op de serie, is dat Carrie geen goede verhaallijnen heeft. Aan het eind van seizoen 2 wil vriend Aidan een vijf jaar lange (!) break nemen om zich te focussen op zijn gezin - met name op zijn probleemtiener Wyatt. Duidelijke afspraken over hun relatie worden er niet gemaakt. In seizoen 3 is het nog steeds onduidelijk wat nu precies de staat van de relatie is. Hierdoor zit Carrie maar wat af te wachten in haar grote huis, wat bijzonder saaie televisie oplevert. Pas in aflevering zes bespreken ze of ze monogaam blijven tijdens hun break of niet. Hier lijken ze allebei een andere mening over te hebben, maar in plaats van een gesprek, zien we een seksscène, en daarna wordt er niet meer over het onderwerp gesproken. Het zou veel interessanter zijn als ze een open relatie uitproberen en dat samen proberen te navigeren. Dan gebeurt er tenminste iets.

Ik ben niet de enige die alternatieve verhaallijnen oppert. Op Reddit staat het vol met suggesties van fans. Omdat de schrijvers met de kritiek over de vorige seizoenen aan de slag zijn gegaan, is het niet ondenkbaar dat er iets met de feedback en suggesties gedaan gaat worden. Dus, Michael Patrick, als je dit leest: geef Carrie een plot!