Vorige zomer werd bekendgemaakt dat er een reboot zou komen van de serie Sex and the City. Ruim twintig jaar na het verschijnen van de pilot, zeventien jaar na het stoppen van de show en elf jaar nadat de laatste film (yikes) op het doek te zien was. De fans bleken nog steeds te zitten wachten op een vervolg. Ik - ook een fan - was sceptisch. Toch bleek de serie een welkome afleiding tijdens de lockdown afgelopen winter. Al was er een hoop mis...
*spoilers ahead*
Vanaf het begin lag And Just Like That onder een loep. Al voordat de serie uitkwam, werd er druk gespeculeerd: hoe zouden ze Samantha uit de serie schrijven? Blijft de show overeind staan na het vertrek van Kim Cattrall? Gaat de serie inclusiever zijn?
Makkelijk had de show het niet. Zo was er verdrietig nieuws. Willy Garson ('Stanford') overleed aan de gevolgen van kanker. Halverwege de opnames moest hij uit de serie geschreven worden. En dan was er het verontrustende nieuws over Chris Noth ('Mr. Big'). Vlak na de première werd hij in de pers door meerdere vrouwen beschuldigd van seksueel geweld.
And just like that... Big died
De serie begint met de plotselinge dood van Mr. Big. Na een work-out valt hij in elkaar en overlijdt aan hartfalen. De scène waar Carrie hem vindt, gaat door merg en been. Mijn vriend en ik waren in shock door de twist. Als je denkt dat er gezellig Cosmopolitans worden gedronken, kom je van een koude kermis thuis. And Just Like That is een dramedy, veel zwaarder dan SATC.
Nadat de eerste twee afleveringen op tv waren geweest, kwamen de beschuldigingen over Chris Noth aan het licht. De show bracht meteen een officieel statement uit en distantieerde zich van Noth. Op dat moment was zijn karakter in de serie al overleden, dus zou hij - behalve in een flashback - niet meer te zien zijn.
Tempo & toon
Wat opvalt, is dat het tempo van de serie anders is. Waar in SATC per aflevering vier verschillende plotlijnen werden behandeld, gebeurt er in And Just Like That weinig. De serie zit vol willekeurige scènes en veel van de plotlijnen die worden opgegooid, worden niet tot een einde gebracht. Daardoor ontstaat er geen echte spanningsboog. Nadat Mr. Big dood is, zwerft Carrie doelloos door de stad.
Ook de toon van de serie is een groot verschil. Er is geen voice-over, weinig lichtheid en het bevat een grote dosis politieke correctheid. De schrijvers leken het belangrijker te vinden om zoveel mogelijk politieke kwesties te behandelen, dan om goede scènes te schrijven. Gender komt uitgebreid aan bod, net als ras, privilege en seksuele oriëntatie - maar het gebeurt op een manier die geforceerd voelt.
Zo voelt Carrie's baas Ché (podcaster, comedian, non-binear) niet als een echt persoon, maar als een bedacht personage dat allerlei politieke boodschappen moet overbrengen. Wie praat er zo? denk je de helft van de tijd. Het is jammer, want de acteur die Ché speelt, is een interessant persoon en heeft gelukkig genoeg charisma om toch nog wat sjeu aan het karakter te geven.
Nieuwe gezichten
De cast is aangevuld met een aantal nieuwe namen. Zo zijn er vier belangrijke karakters bijgekomen: Nya, Seema, Ché en Lisa ('LTW'), vier personen van kleur. Een aantal karakters lijkt een aanwinst te zijn, zoals Seema en LTW. Maar over Nya en Ché waren de meningen, op z'n zachtst gezegd, verdeeld.
Nya, Miranda's college professor en vriendin, is een jaar of tien/vijftien jonger dan de rest van de vrouwen. Zij en haar man dealen met fertiliteitsproblemen. Haar verhaallijn staat totaal los van de rest, en ik voelde weinig connectie met haar. Het is alsof je af en toe naar een andere serie aan het kijken bent. Wie zijn deze mensen? denk je. Deze minuten hadden de schrijvers beter kunnen gebruiken om de andere verhaallijnen uit te werken.
Een van de verhaallijnen die beter uitgewerkt had mogen worden, gaat over Miranda en Ché. Miranda is ongelukkig. Haar huwelijk is alles behalve spannend - de schrijvers hebben van de jeugdige Steve een 55-jarige bejaarde gemaakt, die ondanks zijn gehoortoestel niets hoort. Als ze Ché ontmoet en diens comedy set ziet (die voornamelijk inspirerende speeches bevat) wordt er iets in Miranda aangewakkerd. Ze wil verandering!
Miranda ontwikkelt een enorme crush. Al snel blijkt dat de gevoelens wederzijds zijn. Toch lijkt er geen echte chemie tussen de twee te zijn. Het is onduidelijk waarom Ché interesse heeft in Miranda. Miranda lijkt bij vlagen manisch. Als kijker voel je een ongemakkelijkheid bij veel van haar beslissingen. Ze lijkt weinig meer op haar oorspronkelijke, rationele karakter uit SATC. Ché daarentegen staat sterk in diens schoenen, waardoor het gissen is wat hen in Miranda ziet.
Zijn er ook goede punten?
Jazeker. De serie bevat leuke scènes, grappige momenten (Anthony is verantwoordelijk voor het merendeel), goed acteerwerk (er zijn een aantal scenes met Cynthia Nixon die erg ontroeren en ook Sarah Jessica Parker laat zien dat ze een zware rol kan vertolken) en een aantal leuke ontwikkelingen - zoals de relatie tussen Charlotte en haar kinderen, en de vriendschappen tussen Charlotte en LTW, en Carrie en Seema.
Daarnaast genoot ik van de recap-podcasts (The Bradshaw Boys, Every Outfit, We Couldn't Help But Wonder). Het was leuk dat je de afleveringen niet kon bingen, maar dat ze wekelijks verschenen, waardoor iedereen op hetzelfde moment keek.
Kijk ik uit naar het tweede seizoen? Nee. Ga ik kijken? Waarschijnlijk wel.
Comments