De afgelopen maanden keek ik alle seizoenen van Sex and the City nog eens. Als tiener was ik verslaafd aan de serie en citeerde er regelmatig uit als een van mijn vriendinnen liefdesproblemen had. Maar nu, vijftien jaar later, viel mij een aantal dingen op.
De reden dat ik de serie nog eens in zijn geheel wilde kijken, was de pocast We couldn’t help but wonder. In deze podcast maken Mike Jensen (fan van de serie) en Elise Castle (kijkt voor het eerst) elke week een recap van een aflevering. Ik keek met hen mee en luisterde naar hun bevindingen. Vooral de mening van Elise was interessant. Zij zag alles voor het eerst. Door de jaren heen was er al kritiek gekomen op een aantal scenes (zo is het kwalijk dat seks-columnist Carrie niet gelooft in biseksualiteit ). Een aantal politiek incorrecte scenes werden met de meme ‘Woke Charlotte’ aangekaart.
Ik keek de serie grotendeels met mijn vriend. Hij zag, net als Elise Castle, veel afleveringen voor het eerst. Door zijn aanwezigheid zag ik sommige stukken in een ander licht. Zoals het einde: In het laatste seizoen verhuist Carrie met haar nieuwe liefde, kunstenaar Aleksandr Petrovsky, naar Parijs voor de opening van zijn expositie. Eenmaal daar is hij erg druk en zwerft Carrie in haar eentje door de regenachtige stad. Als tiener vond ik Aleksandr een lul die alleen aan zichzelf dacht. Nu zag ik het anders. Hij is gestrest door zijn expositie (die zijn comeback moet betekenen) en heeft weinig tijd en ruimte voor iets anders. Carrie verhuist in deze stressvolle periode. Ze laat haar laptop achter in New York en zegt haar baan op, zonder na te denken over wat ze in Parijs gaat doen. Na twee weken besluit ze dat de stad niets voor haar is en dat Aleks haar niet kan geven wat ze wilt: ‘I am looking for love. Real love. Ridiculous, inconvenient, consuming, can’t-live-without-each-other love.’
Deze wens staat nogal ver van de boodschap van het begin van de serie. De boodschap dat een vrouw geen man nodig heeft om gelukkig te zijn. Carrie maakt zich in het laatste seizoen totaal afhankelijk van haar vriend en verwacht dat hij haar leven invulling geeft. Als hij dit niet doet, gaat ze terug naar haar ex Mr. Big: de onbereikbare man met wie ze vanaf seizoen 1 een moeizame relatie heeft. Hij zegt haar dat ze 'the one' is, en alles is goed.
We should all be Miranda's
In de podcast Origins zei de ‘echte Carrie’, schrijver Candace Bushnel, het volgende: ‘I realised that I didn’t wanted to be with Mr. Big, but that I wanted to be Mr. Big.’ Als vrouw kun je volgens haar eigenlijk geen Mr. Big zijn. Dus het hoogst haalbare lijkt het daten van een man als Mr. Big: succesvol, rijk, invloedrijk, larger than life. Toen Bushnel zich realiseerde waar de aantrekkingskracht vandaan kwam, had ze de erkenning van haar Mr. Big niet meer nodig.
Dat Sex and the City inmiddels wat gedateerd is, is niet zo gek, 20 jaar na dato. Wat interessant is, is dat de toen niet zo populaire Miranda de tand des tijds wél heeft doorstaan. Deze feministische, sarcastische carrièrevrouw is nu een groter rolmodel dan Carrie. Schrijvers Chelsea Fairless en Lauren Garroni schreven er zelfs een boek over: 'Miranda Hobbes is the feminist hero that we deserve - we were all just too busy obsessing over Carrie's corset tops to notice it at first.' Miranda at seksloos taart op de bank, dealde met seksisme, worstelde met het moederschap en haar carrière. Ze is voor veel vrouwen representatiever dan Carrie, die zich met één column per week een extravagante levensstijl kan veroorloven en op haar peperdure schoenen het uitgaansleven van New York ontdekt.
Misschien is het zoals Candace Bushnel opmerkte: we willen succesvol zijn en dachten dat we dat konden bereiken door een man als Mr. Big te daten. Maar nu weten we: Waarom zou je (met) Mr. Big willen zijn als je ook een Miranda kan zijn?