Schoolziek

Laatst moest ik denken aan ziek thuis blijven van de basisschool. In je pyjama op de bank liggen met je dekbed over je heen. Mijn moeder smeerde altijd een beschuitje met suiker voor mij. Verder mocht ik televisie kijken. Overdag waren dat vooral Tell Sell reclames; van keukenapparatuur, fitnessapparaten (‘The Ab Roller’) tot sieraden die je in balans konden brengen. De stemmen waren nagesynchroniseerd, maar hadden nog steeds een soort Amerikaans accent. Er was iets meditatiefs aan het luisteren naar die reclames. Als ik er op een gegeven moment toch genoeg van kreeg, ging ik berichten op Teletekst lezen. Het lijkt allebei een beetje op scrollen door je Instagram feed. Alleen waren dit de jaren negentig.

'Schoolziek zijn' was lekker, vooral omdat je niet écht ziek was. Mijn moeder wist ook wel dat er niet veel aan de hand was, maar vermoedde waarschijnlijk dat ik toe was aan een dagje thuis bankhangen. Veel tijd voor mezelf was er niet, als basisschoolkind. Je zit de hele dag met een stuk of dertig leerlingen in de klas, dan is er het drukke schoolplein en thuis waren er een broertje en een zusje. Een eigen kamer had ik niet, dus die uurtjes op de bank af en toe waren heerlijk. Een welverdiend geestdodend ochtendje. Het schuurde tegen verveling aan, maar dan zonder de rusteloosheid.

Het liefst wilde ik ook even een dutje doen en dan wakker worden met de vouwen van de bank in mijn huid, dat had mijn vader altijd als hij een dutje deed. Ik vond dat iets heel wonderlijks. Een keer had ik een grote vouw op mijn arm en wilde die aan mijn vader laten zien als hij thuis kwam, maar in een jonge huid trekken die vouwen heel snel weg. Inmiddels staat het kussen vaak nog uren in mijn wang nadat ik ’s ochtends wakker ben geworden en is de lol er wel vanaf.

Image by Julie Morstad

Tegen de tijd dat mijn broertje en zusje thuis waren van school, was ik vaak weer fit genoeg om een beetje met de Lego, K’Nex of auto’s te spelen (je had ze dan toch gemist). Negen van de tien keer kon ik ’s avonds ook weer mee eten. Soms dikte je het ziek zijn tóch weer even aan – als je bloemkool at bijvoorbeeld. Een uur later had je dan wonder boven wonder weer eetlust en kreeg je een eitje of een broodje pindakaas. Allemaal zonder gedoe.

Het is zo mooi dat iedereen van de klucht op de hoogte is, maar er toch in mee gaat. Schoolziek zijn hoort erbij. Je gunt het ieder kind.

[cover image by Celeste Wallaert]