Volgende maand word ik dertig. De laatste tijd voel ik steeds vaker de druk van de verwachtingen die bij deze leeftijd horen. Als ik iemand hoor praten over samenwonen, denk ik ‘Shit, moet ik dit ook willen?’
Mijn vriend en ik zijn drie jaar bij elkaar, maar we hebben niet de behoefte samen te wonen. We zijn niet echt een koppel, veel vaker ben ik een ‘enkel’: de meeste dingen doe ik namelijk zonder hem. Ik neem mijn vriend nooit mee naar familie-verjaardagen, zelden naar de verjaardagen van mijn vrienden of naar andere sociale gelegenheden. Begrijp me niet verkeerd, we delen veel samen en we spenderen veel tijd met elkaar, maar we hebben ook behoefte aan een leven zonder elkaar.
De laatste tijd word ik soms onzeker van het idee dat mijn relatie afwijkt van de norm. Als ik op een verjaardag ben en omringd wordt door mensen die hun partner meenemen, vraag ik me af of ik iets verkeerds doe. Is het gek dat mijn vriend en ik de behoefte hebben veel dingen zonder elkaar te doen?
We werken allebei thuis, lezen en schrijven veel voor ons werk en zijn graag alleen. Mijn vriend is een stuk introverter dan ik en ondanks dat we veel dezelfde interesses hebben, delen we ons leven graag anders in. Toch denken we over de grote lijnen hetzelfde: Samenwonen zien we niet zitten. We willen geen kinderen. En we hebben geen 9 tot 5 baan. Mijn vriend doet zijn PhD hier in Amsterdam en wanneer zijn contract over een jaar of 4 verloopt, gaat hij op zoek naar een nieuwe positie (vermoedelijk in het buitenland). We hebben geen idee waar hij zijn postdoc gaat doen en hoe ons leven er dan uit gaat zien. Wel weten we dat ik met hem mee zal gaan.
Het beeld van geluk
Ik ben een millenial en opgegroeid met het idee dat alles mogelijk is. We mogen kiezen hoe ons leven eruit ziet en hoe we onszelf het best kunnen ontplooien. Toch lijkt er ook het beeld te bestaan dat we met zijn allen ergens naartoe leven. En dat ‘ergens’ ziet er vaak uit als: een monogame relatie, een huis, kinderen, een baan. Maar wat als je dit niet wilt?
In de aflevering ‘A woman’s right to shoes’ van de tv-serie Sex and the City moet single girl Carrie Bradshaw haar levenskeuzes verdedigen tegenover de succesvolle moeder Kyra. In deze aflevering is Carrie op een feestje bij Kyra thuis. Kyra heeft een streng 'geen schoenen-beleid' in haar huis, omdat ze bang is dat haar kinderen ziek worden door meegebracht straatvuil. Ook Carrie moet verplicht haar dure Manolo Blahnik sandalen uitdoen. Als ze aan het eind van de avond naar huis wil, blijken haar schoenen gestolen te zijn. Kyra biedt aan voor de schoenen te betalen, tot ze erachter komt hoe duur ze zijn (485 dollar).
Kyra: “I think it’s crazy to spend that much money on shoes.”
Carrie: “You know how much Manolo’s are. You used to wear Manolo’s.”
Kyra. “Sure. Before I had a real life.”
Als we denken dat iedereen hetzelfde doel heeft, denken we te weten hoe geluk – ‘a real life’ – eruitziet. Maar we zijn allemaal verschillend en hebben verschillende behoeften. Waar Kyra haar leven graag wijdt aan haar gezin, kiest Carrie voor een leven met dure schoenen, vrienden, cocktails en geliefden.
Als twintiger lijkt het geoorloofd een los leven te leiden, zonder jezelf vast te pinnen. Het is oké om veel tijd met jezelf en je vrienden door te brengen. Nu ik bijna dertig ben, zie ik dat de levens van veel leeftijdgenoten veranderen en als vanzelfsprekend dezelfde vorm aannemen. Dit zorgt ervoor dat ik soms twijfel over mijn keuzes, maar ook dat ik soms met kritiek te maken krijg. De oordelen zijn meestal niet kwaad bedoeld. Mensen denken simpelweg dat ik dezelfde dingen van het leven wil en zijn bang dat ik dit misloop.
Een deel van de oordelen en verwachtingen zit natuurlijk ook in mezelf. Ik hoop dat ik de komende jaren steeds zelfverzekerder word en dat ik voor mijn keuzes durf te staan. Thirty, here I come!