Quarantaine blog
Bijgewerkt op: 7 apr. 2020
Ruim twee weken al zit ik samen met mijn vriend in sociale isolatie. En er is ineens zoveel tijd voor dingen die ik al zo lang blijf uitstellen.
Ik zit dus in sociale isolatie. Mijn vriend valt in de risicogroep en ik ben bij hem omdat ik hem anders niet kan zien de komende tijd. We wonen niet samen, dus het betekent dat ik al ruim twee weken niet thuis ben geweest. Ik ga de deur alleen nog uit voor wandelingen en boodschappen. Mijn moeder appte me dat dit de ultieme relatietest is. Het verschil in leefritmes (mijn vriend werkt vooral 's avonds tot diep in de nacht) waarvan ik dacht dat het een relatie-probleem zou zijn, blijkt eigenlijk wel prettig. Zo heb ik de ochtend en de begin van de middag voor mezelf (wat in Amsterdam wel fijn is, want iedereen woont klein en er is anders zo weinig privacy).
Deadlines voor klussen zijn uitgesteld en dus breng ik mijn tijd door met dingen waar ik mezelf geen tijd voor gunde. Met het lezen van boeken (research voor een essay dat ik aan het schrijven ben), administratie, dansen in de woonkamer, videobellen met vrienden en het spelen van The Sims 4. Verder doe ik een persoonlijk experiment. Mijn scheermesje ligt nog thuis en ik heb me nu al weken niet geschoren. Tijdens een van mijn video-bel gesprekken met een vriendin besprak ik mijn beenhaar en realiseerden we ons dat we niet konden herinneren hoe onze benen er uit zagen met haar. Stoppels, ja, maar háár?
‘Weet je nog dat we onze beenhaar blondeerden?’ vroeg ik. En ik rook ineens weer die chemische geur en voelde dat branderige gevoel. Van mijn ouders mocht ik als puber mijn beenhaar niet scheren. Maar blijkbaar mocht blonderen wel (?) en gebruikte ik daarna zelfs ontharingscrème ('ook zo’n vreselijke geur,’ zei mijn vriendin), maar voor een reden die ik niet meer weet, was scheren verboden. Waarschijnlijk door de mythe dat je haren na het scheren zwarter en dikker terugkomen en voor altijd blijven woekeren.
Tijd in tijden van corona
Een van mijn huisgenoten is zo lief om af en toe spullen langs te brengen (omdat ik eerst dacht dat ik hier niet zo lang zou blijven ) en ik twijfel of ik mijn scheermes op mijn lijst van benodigdheden moet zetten, of dat ik doorga met mijn zéér interessante experiment. In de vorige lading spullen zat mijn dagboek, waar ik mijn (mentale) belevenissen bijhoud in tijden van corona. Naast mijn interessante beenhaar-updates schrijf ik wat er omgaat in mijn hoofd. Hoe ik als control freak in deze situatie nogal uitgedaagd word. De hypochondrie (waar ik na therapie dacht vanaf te zijn) stak bijvoorbeeld de kop weer op. Wat misschien ook niet helpt, is dat de research voor mijn essay bestaat uit het lezen van boeken over ziek zijn. Maar het is ook wel een soort interessante exposure therapy.
Ik merk in ieder geval dat de tijd in tijden van corona ruimte geeft voor dingen die ik lang niet heb gevoeld, gedacht of gedaan. Nu ik niet op de automatische piloot mijn week volbreng, moet ik nieuwe manieren vinden om met de tijd om te gaan. Soms is het ongemakkelijk: je hebt minder vrijheid en ook minder afleiding; er is ineens veel meer tijd om na te denken. En soms is het fijn: bellen met oma, midden op de dag een half uur in bad met mijn vriend, projecten oppakken die ik al maanden heb uitgesteld.
Ik hoop dat jullie de tijd goed doorkomen. Stay safe!