Soms denk ik dat er twee soorten mensen zijn: mensen die een hekel hebben aan bellen in het openbaar en mensen die daar hun hand niet voor omdraaien. Ik val zelf in de eerste categorie. In de trein telefoneren probeer ik koste wat kost te vermijden. Als het toch niet anders kan, neem ik met gedempte toon op en probeer het gesprek zo kort en zakelijk mogelijk te houden. Je hebt ook mensen die dit niets kan schelen. Zij zien de tijd in de trein juist als een goed moment om even uitgebreid te gaan bellen. Want wat is er anders te doen?
Onlangs zat ik in de trein en voerde een meisje van een jaar of zeventien hard en uitgebreid een persoonlijk gesprek. Zelfs het mondkapje hield haar niet tegen. Van Amsterdam tot Utrecht praatte ze over haar ex-vriend, die haar recentelijk gedumpt had. Ze vertelde dat ze de ex meteen van Facebook had verwijderd en op Instagram geblokkeerd had. Helaas kon hij nog wel op de profielen van haar vriendinnen kijken. Dat was een probleem, want op deze profielen was het meisje zelf ook vaak te zien. Zo kon hij haar toch indirect volgen.
Door sociale media is het inderdaad zó gemakkelijk geworden om een ex op te zoeken en te zien wat hij uitspookt. Mijn meest recente ex-vriendje woont in het buitenland. Zonder sociale media zou ik hem vermoedelijk nooit meer zien. Onlangs moest ik aan hem denken en zocht ik hem op. Ik zag dat hij een nieuwe vriendin had en klikte door naar haar profiel. Al deze informatie was beschikbaar voor me. Zijn nieuwe leven ontvouwde zich al scrollend op mijn beeldscherm.
Soms bekijk ik mijn eigen Facebookprofiel en probeer ik te bedenken wat een vreemde (of een ex) eruit zou kunnen opmaken. Hij zou de links naar mijn blogs vinden - en misschien zelfs dit stukje lezen - een aantal foto's kunnen bekijken en publicaties kunnen terugvinden. In mijn bio staat dat ik een vriend heb, maar over die vriend is verder niets te zien. Mijn vriend gruwelt van sociale media en ik mag geen foto's van ons online plaatsen. Soms vind ik dat jammer, maar ik begrijp het wel. Blijkbaar voel ik toch de drang om aan te geven dat ik er eentje heb (door mijn status: 'in een relatie') alsof ik vind dat er iets over hem te vinden moet zijn.
Terwijl het meisje in de trein aan het praten was, moest ik denken aan privacy. Ze zat ongegeneerd over haar persoonlijke leven te vertellen, terwijl ze wist dat de hele coupé kon meeluisteren. Maar ja, hoe was dat eigenlijk anders dan wat ik doe: deze persoonlijke stukjes op het internet plaatsen - een plek waar veel meer mensen zijn dan in een trein. En terwijl ze maar doorging over die ex, voelde ik me een beetje stom dat ik zo over haar aan het oordelen was. Toen ik in Utrecht de trein uitstapte, was ze nog steeds over hem aan het ratelen.
'Maar, weet je,' zei ze hard. 'Ik ben eigenlijk helemaal niet meer met hem bezig.'
Kommentare