Eigenlijk weet ik niet wat ik leuker vind: een serie kijken óf content over die serie consumeren. Zo luister ik wekelijks drie podcasts waarin de laatste aflevering van And Just Like That besproken wordt. And Just Like That is de reboot van Sex and the City. Eind juni begon het tweede seizoen. Iedere week staat er een nieuwe aflevering online. En iedere week kruipen mediamakers achter hun microfoon om die aflevering vervolgens te bespreken. Zelfs de makers van And Just Like That hebben een eigen podcast (‘And Just Like That The Writers Room’) waarin ze hun afleveringen bespreken. Ze bespreken hun schrijfproces, delen achtergrondinformatie en leggen bepaalde keuzes uit.
Het grappige is, dat de podcast van de AJLT-schrijvers óók weer besproken wordt in podcasts, wat een soort Droste-effect creëert. Er zijn dus podcasts over podcasts die series bespreken. Het is fascinerend dat een (vrij matige) serie zo’n enorme stroom van content oplevert. Deels is dat natuurlijk vanwege het succes van Sex and The City. Voordat de AJLT-podcasts bestonden, waren er de SATC-podcasts. Er is een enorme fanbase (inclusief ikzelf) die nog altijd hunkert naar nieuwe content.
Maar het is ook iets anders: we verlangen naar een watercooler moment. Universeel naar een serie kijken en die de volgende dag bespreken. AJLT kun je niet bingen. Er staat iedere week 1 aflevering online. Daardoor zitten we weer tegelijkertijd achter ons scherm en moeten daarna een week wachten. In die week wordt alles uit de aflevering besproken. Vervolgens wordt er besproken wat er is besproken. Het maakt eigenlijk niet uit of de serie goed is of niet, zolang de content die volgt maar entertaining is. En entertaining is veel van de content zeker. De podcasts die ik luister worden door comedians, acteurs of schrijvers gemaakt. Ze ontleden de afleveringen scène voor scène, geven uitgebreide analyses en kritiek. En op Instagram worden er wekelijks memes gemaakt en outfits besproken.
Door de AJLT Writers Room podcast gebeurde er vorig jaar iets fascinerends. Eerst kwam de AJLT aflevering uit, dan volgde de podcast-aflevering van de schrijvers en dan kwamen de fanpodcasts met hun mening. In het eerste seizoen zag je een grote discrepantie. In de schrijverspodcast hoorde je wat de intenties van de schrijvers waren. Vervolgens hoorde je in de fanpodcasts dat die totaal niet overkwamen. Miranda's verliefdheid werd voor manie aangezien. Che's charme voor fuck boy-gedrag. Keuzes die voor de schrijvers vanzelfsprekend waren, bleken voor het publiek onnavolgbaar.
In het tweede seizoen is terug te zien dat er naar de kritiek geluisterd is. De makers hebben de content van hun fanpodcasts gebruikt om hun serie te verbeteren. Ze begrijpen dat ze elkaar nodig hebben. Dankzij de fanpodcasts en de grote stroom aan content, komt er een tweede seizoen van de serie. De fanpodcasts zelf hebben de serie natuurlijk nodig als bron voor hun content. En ik geniet wekelijks van matige afleveringen en heerlijke recaps.